Mars w Rybach: 19 grudnia 2016 - 28 stycznia 2017

photo: Andreas Franke

Dzisiaj rano Mars przeszedł z Wodnika do Ryb. Zanim opiszę co to oznacza dla każdego z nas mała retrospekcja :)

Kiedy ostatnio Mars przechodził z Wodnika do Ryb, w styczniu 2015 pisałam:

„Czas pobytu Marsa w Wodniku zakończył się mocnym akcentem – wielkim pochodem w Paryżu w obronie wodnikowych wartości: Wolności, Równości i Braterstwa, w tym szczególnie wolności słowa. Wydarzenia ostatnich dni [zamach na Charlie Hebdo] też można wpisać w działanie Marsa w Wodniku, który w swej destrukcyjnej stronie może oznaczać radykalizm w walce o swoje idee. Był to też wyraźny pierwszy akord działania Saturna w Strzelcu [który dalej nam towarzyszy wygrywając kolejne akordy], który jak pisałam w poświęconym mu artykule, może zaostrzać temat fundamentalizmów i tolerancji. Dziś jednak Mars już przeszedł do znaku Ryb, co może przynieść mniejszą klarowność w działaniach i podziałach, z jednej strony osłabnięcie nastrojów buntowniczych i wolnościowych, ale z drugiej więcej emocji i nieprzemyślanych działań wśród tych, którzy czują się ofiarami.”

Opis ten bardzo pasuje również do aktualnych wydarzeń i można również teraz spodziewać się podobnego jak wtedy rozprężenia, choć najbliższe dwa tygodnie będzie mocno podgrzewać rewolucyjna opozycja Jowisza z Uranem.

Wróćmy jednak do tego co oznacza czas Marsa w Rybach dla każdego z nas :)

O przepraszaniu i o tym dlaczego nie lubimy przepraszać

Jak to jest, że tak wielu ludzi nie potrafi przepraszać? Wydawało by się to takie proste, wystarczy wypowiedzieć jedno słowo. Tak samo jednak moglibyśmy się zapytać: jak to się dzieje, że tak wielu ludzi umie przepraszać? Bo przecież tak rzadko ktoś nas tego tak naprawdę uczy… Uczenie dziecka przeprosin zazwyczaj przyjmuje formę: „idź i przeproś ciocię, że stłukłeś jej wazon!”, „masz natychmiast pójść przeprosić kuzyna! I nie chcę słyszeć, że to on zaczął!”. Przepraszanie w ten sposób staje się formą upokorzenia. Zwłaszcza kiedy wiemy, że wazon tak naprawdę spadł nie z naszej winy, a kuzyn specjalnie nas prowokował i nazywał nas w bardzo brzydki sposób, gdy nikt nie słyszał… nikt nas jednak nie słucha, trzeba przeprosić i tyle. W ten sposób przepraszanie kojarzy się z czymś narzuconym z zewnątrz, niesprawiedliwym, odbierającym godność. Z czymś co robimy tylko wtedy gdy jesteśmy przyciśnięci do muru, gdy ktoś stoi nad nami i nam coś karze, a my musimy. Gdy dorastamy i coraz mniej ludzi może nam coś kazać przepraszania unikamy jak ognia. Takie ukorzenie wydaje nam się w relacjach partnerskich wręcz nie na miejscu, co najwyżej przed szefem możemy to zrobić, ale przed przyjacielem, partnerką? Lepiej już iść w zaparte i upierać się, że mieliśmy pełne prawo postąpić tak jak postąpiliśmy, niż wejść znowu w tą poniżającą rolę małego dziecka, które bąka pod nosem przeprosiny całe czerwone z upokorzenia. Przepraszanie odbierane jest więc jak wejście w rolę podległą względem kogoś, jak dziecko względem dorosłego. Niesłusznie – niewiele rzeczy świadczy o naszej dojrzałości tak dobrze, jak umiejętność przepraszania. Nie chodzi tu bowiem o poniżenie się, symboliczne klęknięcie przed kimś, a o zejście z pozycji urażonego ego, poczucia naszej wyższości i dumy do równego poziomu, gdzie oboje jesteśmy ludźmi i możemy popełniać błędy. 

foto: Alena Beljakova

Jakby to pięknie było gdyby rodzice na prawdę uczyli dzieci przepraszania, pokazując jak to się robi. „Przepraszam, że wczoraj na Ciebie nakrzyczałam, byłam zdenerwowana i zmęczona”, „Przepraszam, że nazwałem Cię pokraką, powiedziałem to w nerwach, ale tak naprawdę tak nie myślę. Wiem że się starasz i widzę, że coraz lepiej ci idzie.” Dziecko widziało by, że to co zostało popsute w relacji można naprawić, że wystarczy tylko trochę autorefleksji i to „magiczne” słowo, które sprawia, że nagle złość przechodzi i łatwiej jest wybaczyć. Że nie trzeba zawsze walczyć o

Dlaczego dawanie i przyjmowanie to to samo?

photo Misha Taylor

W prawdziwej wymianie trudno oddzielić dającego od obdarowanego. Obydwoje promienieją szczęściem i wdzięcznością. W wymianie pozornej między dającym a obdarowanym jest wyraźna granica. To znak, że ani dający nie daje naprawdę, ani przyjmujący rzeczywiście nie przyjmuje. Dawanie daje radość, przyjmowanie również. Kiedy daję naprawdę sama czuję się obdarowana. Kiedy przyjmuję naprawdę wdzięczność płynie z serca obdarowując dającego po wielokroć. Wszystkie te chwile, gdy daję nie czując radości lub gdy przyjmuję bez wdzięczności to nadużycia. Daję bo powinnam, bo nie umiem odmówić, bo czuję poczucie winy czy poczucie zobowiązania, bo chcę dostać coś w zamian… przyjmuję bez docenienia, bo tak naprawdę tego nie chcę, nie potrzebuję, bo czuję w darze ukryte zobowiązanie, ustawienie mnie na pozycji osoby zależnej lub coś winnej, albo też traktuję to jako wyrównanie za to co ja wcześniej oferowałam bez radości. Kiedy tak się dzieje to dawanie staje się zobowiązywaniem a nie wymianą. Nawet jeśli dający ma czyste intencje, ja mogę czuć się zobowiązana by jakoś się odwzajemnić. Nawet kiedy dającemu wydaje się, że ma czyste intencje, potem może oczekiwać lojalności, której złamanie wzbudzi uczucie żalu czy bycia wykorzystanym. Wymiana jest wtedy kiedy dając czuję, że jednocześnie tyle samo otrzymuję. Wymiana daje obu stronom wolność. 

Mars w Koziorożcu: 27 września - 9 listopada 2016

Wczoraj Mars wyszedł z nieco szalonego i rozproszonego Strzelca i wkroczył do zorganizowanego Koziorożca, gdzie będzie przebywał do 9 listopada. To ważny moment, bo w Strzelcu Bóg Wojny

O znakach zodiaku, gwiazdozbiorach i mącącym Wężowniku

Wężownik versus znaki zodiaku

Mylne przekonanie, że w astrologii chodzi o „wpływ gwiazd”, jest tak powszechne, że nawet kiedy astrologowie próbują tłumaczyć, że wcale nie, to nikt im nie wierzy ;) Najpiękniej to widać przy okazji co rusz przez kogoś podnoszonego tematu różnicy pomiędzy znakami zodiaku a gwiazdozbiorami, czy nieśmiertelnym temacie Wężownika. Dla astrologów gwiazdozbiory i ich ilość nie mają większego znaczenia, a ich przesuwanie względem zodiaku (czy może raczej przesuwanie zodiaku względem gwiazdozbiorów) czyli zjawisko precesji znane było już starożytnym twórcom tej królewskiej wiedzy. Tymczasem wciąż ktoś teraz próbuje przekonać, że astrologowie powinni przesunąć zodiak tak by pasował do gwiazdozbiorów. Ma to tyle sensu, co przerobienie laptopa na podstawkę do kawy – jasne można, tylko cały sens dla którego laptop został stworzony zostanie wyrzucony do śmieci. Rzecz w tym, że w astrologii to nie gwiazdozbiory są tym co działa (znaczenie mają niektóre gwiazdy, ale jest to znaczenie poboczne – można uprawiać astrologię w ogóle bez uwzględniania gwiazd). Ważna jest pozycja planet, w starożytności określanych jako gwiazdy błądzące – stąd nazwa astrologia - na tle rocznej drogi Słońca (ekliptyki) podzielonej na 12 równych odcinków, czyli zodiaku. Gwiazdy określane były jako stałe, bo nie zmieniały miejsca swego pobytu na niebie. Astrologowie jak wiadomo śledzą ruch gwiazd, ale tylko tych które wykazują jakieś skłonności do ruchu czyli planet ;) 

Gwiazdozbiory mimo tego, że uświęcone tradycją, są dosyć arbitralnym pomysłem na to jak podzielić niebo na części. Dzisiejsi astronomowie niebo podzielili podobnie do tego jak podzielone są USA na Stany - linie proste oddzielają wszystkie gwiazdozbiory tworząc wielokąty gwiezdnych „Stanów”. W wyniku tej gwiezdnej polityki gwiazdozbiór Wężownika otrzymał kawał "terytoriów" na ekliptyce kosztem Skorpiona, któremu został się tylko ogryzek jego włości i to pomimo tego, że kształty samych gwiazdozbiorów nic się nie zmieniły. Oczywiście można by to było zrobić inaczej, poprzesuwać granice, czy nawet je pozaokrąglać ;) Siatka wielokątów nałożona na bezmiar nieba, to sposób w jaki człowiek próbuje poukładać sobie to co nieskończone w swoich pojęciach i owszem, spełnia dobrze swoją rolę. Można by jednak wyobrazić sobie, że niebo zostałoby podzielone inaczej, czy że gwiazdozbiory miały by nieco inne kształty – wystarczyło by tą gwiazdę dołączyć, tamtą odjąć, inaczej połączyć kropki ;) Nie postuluję tego, bo czuję i wiem, że gwiazdozbiory i ich kształt i nazwy ustalone przez starożytnych mają głębokie znaczenie, chcę tylko pokazać, że kreski, które stawia człowiek na niebie, a zwłaszcza kreski ustalane przez astronomów jako granice gwiazdozbiorów, nie mogą być ostateczną wytyczną w poznawaniu tego jak działa kosmos :)

Zodiak, czyli okrąg, który dzielimy na dwanaście równych odcinków zwanych znakami zodiaku oparty jest na istotniejszych z naszej ziemskiej perspektywy fundamentach niż podział kropek – na cyklu pór roku, wyznaczanym przez przesilenia i równonoce, czyli przez zwrotne punktu w cyklu słonecznym. Baran – pierwszy znak zodiaku, ognisty, inicjujący zaczyna się zawsze w momencie równonocy wiosennej, czyli wtedy kiedy nadchodzi wiosna. Astronomowie określają ten moment jako przejście Słońca przez punkt Barana. Tak samo było 2000 lat temu, gdy Słońce przesuwało się wtedy na tle gwiazdozbioru Barana, tak jest i teraz gdy przesuwa się na tle gwiazdozbioru Ryb (stąd mówimy, że jesteśmy wciąż jeszcze w erze Ryb) i tak będzie za ok 150 lat gdy tłem będzie gwiazdozbiór Wodnika (sorry dla tych co uwierzyli, że era Wodnika tuż za rogiem ;) ). Podobnie jest z pozostałymi zwrotnymi punktami na rocznej drodze Słońca – pozycja Słońca w momencie przejścia każdego z nich wyznacza początki znaków Raka, Wagi i Koziorożca. Pozostałe znaki to efekt podziału każdej z pór roku na 3: znak rozpoczynający (kardynalny), rozwijający (stały) i kończący (zmienny). Gdyby rok kalendarzowy zaczynał się tak samo jak wegetacyjny 21 marca (zazwyczaj), to 12 miesięcy odpowiadało by (niemal) dokładnie 12 znakom zodiaku. Gdyby tak było znaki zodiaku można by nazwać od nazw miesięcy, co pomagałoby też w zrozumieniu ich znaczenia, bo przykładowo urodzenie się w kwietniu ma od razu inną wymowę symboliczną i emocjonalną niż urodzenie się w listopadzie. Znaki zodiaku i ich kolejność odpowiadają więc cyklowi wegetacyjnemu w przyrodzie: pierwszy znak Baran to pierwszy impuls do życia, drugi Byk to uziemianie, stabilny wzrost, trzeci Bliźnięta – to kontakty międzygatunkowe zwane zapylaniem itd. ;) Cykl wegetacyjny natomiast mimo wszystkich zmian klimatycznych „krąży” wokół punktów przesileń i równonocy, a nie wokół gwiazdozbiorów, które w ciągu tysiącleci przesuwają się towarzysząc Słońcu w coraz to innych porach roku.

Jak wyglądałaby astrologia po "dodaniu" Wężownika i zrównaniu zodiaku z gwiazdozbiorami?

Gwiezdne tło przesuwa się zgodnie ze swoją naturą, a cykl słoneczny, w którym dzień „walczy” z nocą, a zima z latem, wciąż jest taki sam. Zodiak i oparta na nim astrologia pozwala lepiej zrozumieć ten rytm i pokazuje go jako uniwersalną ścieżkę rozwoju, którą przemierzamy raz po raz w kolejnych cyklach życia. Jedyne co mogłoby ten cykl zmienić to zmiana orbity po jakiej Ziemia okrąża Słońce lub zmiana osi nachylenia Ziemi – obie najpewniej zabójcze dla życia. Ani zmiany pogodowe, ani tym bardziej zmiany w podziale mapy nieba na takie czy inne wielokąty tego nie zmienią :)

 

Podsumowując, gwiazdozbiory to nie znaki zodiaku. Gwiazdozbiorów na ekliptyce mogłoby być 10 czy 66, a znaków zodiaku nadal byłoby 12. Cała astrologia opiera się na podziale koła na 12, podobnie jak nasza rachuba czasu opiera się na 24 godzinnej dobie i podziale roku na 12 miesięcy. Niby można teoretyzować o dodaniu 25 godziny, ale w praktyce cała nasza rachuba czasu by się rozjechała i nadawałaby się do wyrzucenia. W astrologii nawet fantazjować o dodaniu 13 znaku zodiaku się nie da, bo zwyczajnie nie ma na niego miejsca w tym precyzyjnie działającym mechanizmie. Przesuwanie się zodiaku względem gwiazdozbiorów też astrologii nie wadzi, bo gwiazdozbiory w astrologii zachodniej nie mają prawie żadnego znaczenia. Zodiak będący odbiciem rocznego cyklu słonecznego is the King! :)

P.S. Po więcej informacji zapraszam do źródeł, chociażby do kultowej od dekad książki L.Weresa i R.T.Prinke „Mandala życia” i do innych podręczników, gdzie cały astronomiczny background astrologii jest ładnie opisany i pokazany na ilustracjach. Bez włożenia wysiłku w zrozumienie tych podstaw wszelkie dyskusje są bezowocne, tak jak nie ma co dyskutować o fizyce kwantowej jak nie zna się znaczenia podstawowych pojęć i praw.

Jowisz w Wadze: 9 września 2016 - 10 października 2017

Jowisz w Wadze 2016-2017

Wczoraj Jowisz przeszedł do znaku Wagi, po roku pobytu w Pannie. Przyznam szczerze, że już od dawna czekałam na ten moment :) W dotychczasowym znaku Panny nie czuł się on zbyt pewnie, stąd mogło nam towarzyszyć poczucie kryzysu wartości, sensu, zasad moralnych, czy autorytetów (częściowo będzie to kontynuowane do końca pobytu Saturna w Strzelcu ), ale też wzrost nihilizmu, cynizmu, kłótni o rację, etykietkowania i dzielenia wszystkiego co można podzielić. Jowisz w Pannie mimo swoich wielu dobrych stron (o których pisałam tutaj) był więc czasem rosnących (i wyolbrzymianych) podziałów, natomiast nadchodzący Jowisz w Wadze będzie sprzyjał porozumieniom. To oczywiście nie oznacza, że załatwi to za nas – jedynie będzie ułatwiał, pokazywał różne perspektywy, dawał więcej okazji do dialogu i porozumienia, ale na ile z tego skorzystamy to już inna sprawa.

Przed nami rok sprzyjający dla wszelkich relacji, umów, negocjacji, czas harmonizowania, równoważenia i pięknienia :) Jowisz jest największym dobroczyńcą wśród planet, który zmieniając co ok. rok znak wskazuje kolejne sfery, w których możemy wzrastać, rozwijać się i łapać przeróżne okazje. Z drugiej strony Jowisz często daje nam nadmiar, jest takim szkłem powiększającym sprawiającym, że pewne dziedziny życia czy tematy nagle się rozrastają i nabrzmiewają.

W okresie, który właśnie otwieramy, będzie to znak Wagi powiązany z relacjami międzyludzkimi, negocjacjami, kompromisami, umowami, współpracą i szukaniem porozumienia. Potrzeba bycia w związku, oraz harmonijnego układania relacji z partnerem wyjdzie na plan pierwszy i jeśli będziemy mieli trochę odwagi by wyjść ze starych kolein i spróbować coś zrobić inaczej, poszukać szerszej perspektywy i wiedzy na ten temat, to Jowisz będzie nam sprzyjał i pomoże w realizacji pragnień. Warto w tym czasie skorzystać z wszelkich szans na rozwój, czy to będą nowe ważne znajomości, romanse, czy związki z osobami poszerzającymi granice naszego świata, czy też okazje do tego by poprawić naszą relację z obecnym partnerem, rozwiązać istniejące konflikty, porozmawiać o tym o czym już dawno powinniśmy i wspólnie poszukać lepszych dla obu stron rozwiązań. W niektórych sytuacjach, gdy energia wzrostu w relacji jest zatrzymana, Jowisz w Wadze może nam dawać szanse

Niebieska pełnia,niebieski nów, czyli czym są Niebieskie Księżyce?

Niebieski Księżyc 2024

Kiedy raz na ok 3 lata zamiast standardowych dwunastu pełni księżyca pojawia się ich trzynaście, jedna z nich jest dodatkowa, a więc szczególna. W tradycji europejskiej nazywamy taką pełnię Niebieskim Księżycem. Różne były jednak pomysły na to, która z owych trzynastu pełni jest tą dodatkową. Możemy uznać, podobnie jak Indianie, że szczególna jest pełnia ostatnia. Dla nas byłaby to więc pełnia grudniowa, choć dla Żydów, Chińczyków czy właśnie Indian już niekoniecznie :)  W tradycji europejskiej przyjmowano jednak inne rozwiązania. Długo obowiązywała definicja, że pełnia niebieska to trzecia pełnia podczas pory roku, gdy zdarzają się cztery pełnie. Nie znalazłam wyjaśnienia dlaczego właśnie ta a nie, co wydawałoby się bardziej logiczne, nadprogramowa  pełnia czwarta. Co więcej wydaje się, że pojęcie Niebieskiego Księżyca w Europie było tylko sposobem na to, by nadprogramowa pełnia nie psuła chrześcijańskiego kalendarza, który oparty jest na kalendarzu księżycowym. Wygodnie było uznać, że w roku wypada tyle samo pełni co miesięcy, a wyjątek nazywamy niebieskim księżycem i wyrzucamy poza rachubę. Potem ta definicja została uproszczona (zresztą poprzez pomyłkę) i ewoluowała do dzisiaj najczęściej obowiązującej, która mówi że niebieski księżyc to druga pełnia w tym samym miesiącu.

Jak widać z perspektywy „kalendarzowej” możemy różne pełnie z owych 13-tu nazwać niebieską i tak naprawdę nie ma żadnych poważniejszych argumentów, które uzasadniałyby, że tylko ta a nie inna definicja jest dobra. Słowem to tylko kwestia przyjętej definicji oraz przyjętego systemu kalendarzowego decyduje o tym, że niebieskim księżycem nazywamy tę a nie inną pełnię. Wystarczyłoby zmienić datę początku roku, która jest wybrana dość przypadkowo, lub zmienić kalendarz na juliański, by już niebieska pełnia wypadała inna. Z perspektywy astrologicznej tymczasem nie ma żadnych wątpliwości, bo tylko jedna z owych 13-tu pełni zdecydowanie się wyróżnia jakością i znaczeniem. Kiedy mamy 13 pełni w ciągu roku, czyli w ciągu pełnego obiegu Ziemi wokół Słońca, który to obieg podzielony jest na 12 odcinków zwanych znakami zodiaku, to okazuje się, że muszą się przytrafić dwie pełnie w jednym znaku. Ta druga pełnia jest jakby zaburzeniem naturalnego porządku, w ramach którego po pełni w Baranie następuje pełnia w Byku, a potem w Bliźniętach itd. Kiedy świadomie podróżujemy przez życie z cyklem księżycowym i co pełnię pracujemy z tematami, które ona uaktywnia, a które są definiowane przez znak (także przez dom i prze aspekty, ale tutaj skupmy się na znaku J ), to okazuje się, że nagle po pracy przykładowo z tematem obfitości i przyjmowania podczas pełni w Byku, następuje znów pełnia w Byku i mamy drugi raz te same tematy na tapecie! J Kosmos daje nam dodatkową szansę na pracę z tym właśnie tematem, taką księżycową powtórkę z Byka ;) Czy to nie jest wyjątkowa sytuacja, warta nazwania Niebieskim Księżycem? J Wszystkie inne pełnie w roku idą w ustalonym porządku, znak po znaku, tylko ta jedna zaburza ten porządek. Nawet gdyby nie było pojęcia Niebieskiego Księżyca, to taką pełnię należało by jakoś nazwać, jako wyjątkowy moment w cyklu – czas przełomu. I nie bez kozery mówię o przełomie, bo czas takiej niebieskiej pełni to moment odwrócenia rytmu księżycowego, w ramach którego po nowiu w danym znaku wypada pełnia w znaku przeciwnym (pierwszy tryb), lub też w znaku kolejnym od przeciwnego (drugi tryb). Więcej o tych dwóch możliwościach i o tym co to znaczy będę pisać w książce o cyklach księżycowych, tutaj tylko powiem, że niebieski księżyc jest ważnym momentem kiedy z jednego z trybów przechodzimy w drugi.

W astrologicznym podejściu, które tutaj przedstawiam nie tylko pełnie są niebieskie, ale także nowie  J Występują one naprzemiennie z niebieskimi pełniami. Po ok 1,5 roku od niebieskiej pełni występuje niebieski nów, czyli drugi nów w tym samym znaku, a po nim po kolejnych 1,5 latach kolejna niebieska pełnia. Tak samo jak w przypadku pełni, powtórzenie nowi w tym samym znaku to mocne przełamanie rytmu księżycowego, któremu mogą towarzyszyć ważne wydarzenia.

Wyniki ankiet na temat odczuwania wpływu cyklu Księżyca - cz. I odczuwanie wpływu pełni

 

W listopadzie roku 2015 poprosiłam moich Czytelników i Czytelniczki o udział w ankiecie na temat tego w jaki sposób (i czy w ogóle) odczuwają cykl księżycowy w swoim życiu. W odpowiedzi na apel otrzymałam 62  ankiety, większość z nich niezwykle bogatych w treść i pieczołowicie wypełnionych. Obserwacje i wglądy osób ankietowanych stanowią niezwykłe źródło wiedzy o cyklach księżycowych i będę z ich pełnymi garściami korzystać przy opracowywaniu książki na ten temat. Tutaj podzielę się bardziej ilościowym i statystycznym opracowaniem otrzymanych danych, choć uprzedzam, że uporządkowanie informacji i ich przyporządkowanie do ograniczonej ilości kategorii wymagało wielu uproszczeń. Ankieta została pomyślana przede wszystkim jako badanie jakościowe, pytania były otwarte i każdy ankietowany miał pełną dowolność w wyborze obserwacji, którymi chciał się podzielić. Dlatego poniższe zestawienia pokazują najczęściej pojawiające się informacje, a nie informację o rzeczywistym odsetku osób doświadczających danego zjawiska. Przykładowo 27% procent osób badanych napisało, że doświadcza w czasie pełni bezsenności, natomiast pozostałe 73% badanych nie napisało na ten temat nic. Nie wiadomo jednak czy nie napisali o tym, bo faktycznie nie doświadczają, a może doświadczają, ale nie zwrócili na to uwagi lub też zapomnieli o tym wspomnieć skupiając się na innego rodzaju doświadczeniach. Mimo takich ograniczeń poniższe wyniki pozwolą nam zobaczyć jakie doświadczenia najczęściej towarzyszą pełni i nowiowi księżyca lub też jakie z nich są dla badanych najbardziej zauważalne. 

Ograniczeniem tego badania jest w sposób oczywisty wybór grupy badanej, której zdecydowaną większość stanowiły kobiety (93,5%). Prośbę o wypełnienie ankiet skierowałam do osób, które mają już jakieś doświadczenie w obserwowaniu cykli księżyca w swoim życiu. Gdybym skierowała te same pytanie do przysłowiowych osób z ulicy prawdopodobnie wyniki byłyby odwrócone i najprawdopodobniej większość twierdziłaby, że nie odczuwa w czasie pełni nic. W takim badaniu trudno jednak byłoby oddzielić sytuacje, gdy ktoś faktycznie nie odczuwa żadnego wpływu pełni od takiej kiedy doświadcza różnych opisywanych niżej objawów, ale ich nie łączy z fazą księżyca. Dzisiaj ludzie, w odróżnieniu od naszych przodków, często nie mają pojęcia o tym w jakiej fazie jest księżyc więc trudno by mieli na ten temat jakieś obserwacje. Co gorsza coraz częściej nie zwracamy również uwagi na to co się dzieje w naszym ciele, na nasze emocje, na cykliczne przypływy i odpływy energii i zapału do działania. Gdy jesteśmy zmęczeni pijemy kawę, gdy smutni ratujemy się używkami, a gdy nie możemy spać lub boli nas głowa łykamy tabletkę. Nieuważność na to co mówi do nas ciało i dążenie do tego by nieustająco funkcjonować na wysokich obrotach sprawia, że niewiele jest osób, które potrafią wychwycić powtarzające się wzorce w swoim funkcjonowaniu. Łatwiej prawdopodobnie przychodzi to kobietom, które zauważają cykliczne zmiany w swoim ciele i emocjach związane z cyklem menstruacyjnym. Cykl księżycowy trwający w przybliżeniu tyle samo dni co menstruacyjny działa bardzo podobnie i jeśli kobieta nauczyła się zauważać cykliczność w swoim funkcjonowaniu, to łatwiej może uchwycić także wpływ faz księżyca.

Moim celem było przede wszystkim dowiedzieć się jak cykle księżycowe są doświadczane przez te osoby, które je śledzą. I to się udało! :) Ogromna ilość informacji, które otrzymałam wychodzi daleko poza to co dotąd mogłam sama zaobserwować, wyczytać czy usłyszeć. Czytając Wasze ankiety miałam poczucie, że nagle moja perspektywa rozszerzyła się 62 razy :) Niezwykłe było to że opisy te były głęboko zakotwiczone w bezpośrednim doświadczeniu, przez co często wymykały się obiegowym opiniom o tym np., co się dzieje podczas pełni. Dowiedziałam się np. o tym jaki wpływ mają fazy księżyca na zwierzęta domowe, o tym, że w czasie pełni krewetki pływają jak oszalałe, a chleb się nie udaje. A także o tym, że można rozpoznawać fazę Księżyca patrząc w lustro lub obserwując swój apetyt i szybkość trawienia :) Poniżej zawarłam najczęściej powtarzające się informacje od Was pogrupowane w kategorie, a także analizę tego czy doświadczenia w czasie pełni były dla Was pozytywne, negatywne oraz to w jakim czasie je obserwowaliście.

 ***

Zacznę od tego, że zdecydowana większość ankietowanych zauważała wpływ pełni księżyca na swoje życie. Tylko niecałe 5% osób (3 osoby) podało, że nie zauważyło takiego wpływu. Jest to wynik, który nie zaskakuje wśród fanów Astrologii Pełni i bloga Moonsetstory, bo pewnie rzadko osoby nie odczuwające nawet tak spektakularnego zjawiska jak pełnia jednocześnie są jednocześnie zainteresowane moimi tekstami ;) Kiedy będę pisać o nowiu okaże się, że tam już odsetek osób deklarujących, że nic nie czują będzie sporo większy, co dla mnie osobiście jest dobrą informacją pokazującą, że ankietowani odpowiadali uczciwie, a nie zgodnie z wyobrażonymi „oczekiwaniami”. Większe różnice pojawiły się przy określeniu czasu, kiedy wpływ pełni jest odczuwalny.

Mars w Strzelcu: 6 marca - 27 maja 2016

Wczoraj Mars wyszedł ze Skorpiona i wkroczył do znaku Strzelca, gdzie będzie przebywał aż do 27 maja. To dobra wiadomość dla wszystkich, których już zmęczyła walka z Cieniem, wątek agresji,

Prognoza astrologiczna 2016 - z perspektywy rozwojowej

prognoza astrologiczna 2016

Wbrew temu co często się sądzi, w astrologii praktycznie nigdy nie ma tak by jakiś rok był całkiem różny od poprzedniego i od następnego – zawsze mamy do czynienia z procesami, których czas trwania najczęściej wykracza poza granice czasowe od 1 stycznia do 31 grudnia :) I tak również jest i w przypadku roku 2016. Owszem najważniejsze wydarzenie na niebie, które w ostatnich latach (2012 – 2015, aż 7 momentów „zwarcia”) towarzyszyło gwałtownym wydarzeniom na świecie i w naszych historiach osobistych, słynna już nawet w prasie kobiecej kwadratura rewolucyjnego Urana i głęboko transformacyjnego Plutona już się nie powtórzy (pisałam o niej m.in. tutaj)! Ten fakt możemy przyjąć z ulgą, choć niestety nie jest tak, że odejście kwadratury sprawi, że wydarzenia ostatnich lat się cofną… wszystkie te rewolucyjne ziarna, które zostały zasiane w tym okresie przyniosą swój plon, rewolucje, które już się zaczęły będą postępować, ale chociaż już więcej drwa do tego ognia ta kwadratura dokładać nie będzie :) W życiu osobistym też będziemy zbierać owoce ostatnich przemian i osadzać się na nowo w zmienionej rzeczywistości. Ostatnie akcenty związane z tą kwadraturą mogą być odczuwane na początku roku, potem również będziemy mieli parę napięciowych układów, o których wspomnę dalej.

Żeby zrozumieć charakterystykę czasu, w którym jesteśmy trzeba przyjrzeć się głównym aktorom na niebie, czyli wolniej poruszającym się planetom, które zmieniając znak raz na rok i rzadziej tworzą zodiakalne tło dla wydarzeń. Najdalej posadowioną planetą braną pod uwagę przez astrologów jest Pluton, który przebywa w znaku Koziorożca od 2008 do 2023 roku, czyli kawał czasu… :) Pluton w Koziorożcu odpowiada za powolne i nie zawsze widoczne na powierzchni, ale za to bardzo głębokie zmiany struktur ekonomicznych, politycznych i społecznych świata. Powoli wszystko to co wadliwe w systemach działania świata zostaje wydobyte na powierzchnię, czasem zniszczone, innym razem przetransformowane. W cieniu jest to czas sprzyjający wszelkim spiskowym teoriom, zrzucaniu na jakieś jednostki i grupy odpowiedzialności za zło w świecie i w naszym życiu. W świetle możemy przyjrzeć się temu jaki jest nasz realny wpływ na rzeczywistość wokół nas i jakie zachowania i postawy w nas współtworzą to co nam się w świecie nie podoba. Odkrywając własny cień, własne nadużycia wobec innych tudzież skłonność do wchodzenia w rolę ofiary, poszukując przyczyn tych mechanizmów i transformując je odzyskujemy moc, której potrzebujemy by czuć się pierwszoplanowymi postaciami i suwerenami w naszym życiu, a także by zasilać zmianę jaka się zadziewa wokoło. Więcej o Plutonie w Koziorożcu pisałam m.in tutaj.

Kolejnymi aktorami na niebie są Neptun w mistycznych Rybach (od 2012 do 2025) i Uran w buntowniczym Baranie (od 2011 do 2019). O ile ten pierwszy wspiera rozwój duchowości, poczucie jedności ze wszystkim co jest, oraz kontakt w wyższymi wymiarami, o tym ten drugi odwołuje się do najbardziej prymitywnych, często agresywnych potrzeb. Neptun mówi: kochajmy wszystkich! Uran mówi: roz*******my to wszystko! I obie te tendencje współistnieją teraz jednocześnie, często nawet w tych samych osobach. Rodzi to sprzeczności, kiedy np. ktoś na facebooku wrzuca post o nienawiści do jakichś przeciwników politycznych chwilę po poście o wszechobejmującej miłości, a wcale to nie jest rzadka sytuacja ;) Ciemną stroną Neptuna w Rybach jest skłonność do tworzenia i ulegania iluzjom, do poszukiwania pięknie wyglądających idei bez uwzględnienia faktów. Jasną stroną Urana w Baranie jest siła i odwaga do wprowadzania wielkich zmian. W obu przypadkach tylko świadomość i autorefleksja mogą uchronić nas – jako jednostki i jako społeczeństwa – przed popadaniem w negatywny biegun. O Uranie w Baranie więcej pisałam tutaj.

Mars w Skorpionie: 3 stycznia - 6 marca 2016

Mars w Skorpionie prognoza styczeń 2016