Jak być pewnym siebie, a nie tylko odgrywać pewnego siebie?

Wielu ludzi pyta o to jak być pewnym siebie, szuka tej pewności w jakichś technikach, "asertywnych" zachowaniach. Często sprowadza się to do odgrywania roli osoby pewnej siebie. Wydaje nam się, że pewność siebie oznacza odcięcie się od uczuć, które mogą nas prowadzić do chwili słabości i do pokazania kim naprawdę jestem. Tymczasem pewna siebie osoba nigdy nie wstydzi się tego kim jest! A jej siła wypływa właśnie ze świadomości swoich odczuć, która sprawia, że może sobie w pełni zaufać, bo nie zaskoczy jej na przykład ukrywana przed innymi i przed samym sobą słabość.

Nie ma prawdziwej pewności siebie bez samoakceptacji. Jeśli nie akceptujesz i nie kochasz siebie jakim jesteś, jak możesz przekonać innych by to robili? Możesz udawać, że tak jest, ale prędzej czy później wypadniesz z roli. Wystarczy czyjaś dezaprobata, Twoje małe potknięcie, moment śmieszności, obecność kogoś kto widzi Twoją grę… i wszystko obraca się w pył, a Ty lądujesz w miejscu ośmieszenia, wstydu, nienawiści do świata i do samego siebie. Utrzymywanie maski osoby pewnej siebie jest ogromnym wysiłkiem, a im bardziej Twoja pozycja się chwieje, tym więcej musisz walczyć. Pomyśl co mógłbyś zrobić z tą całą energią, gdybyś nie musiał inwestować ją w utrzymanie swojego wizerunku? Ile celów i marzeń mógłbyś zrealizować? Ile radości doświadczać nie martwiąc się o opinię innych?

Nie zamierzam tutaj prawić banałów w stylu „nie martw się o to co inni o Tobie myślą” lub „bądź sobą”, bo wiem, że to tylko tak łatwo powiedzieć ;) Droga do pewności siebie nie prowadzi przez
dawanie sobie kolejnych nierealistycznych zadań do wykonania, w efekcie czego znów poczujesz się jak ktoś nie dość dobry. Prowadzi przez zaakceptowanie tego jakim jesteś, tu i teraz, tak po prostu. Oczywiście możesz popełniać błędy, oczywiście czasem się wygłupisz, czasem coś zrobisz inaczej niż wszyscy. I to jest ok! Tak długo jak będziesz siebie oceniać surowiej niż ktokolwiek inny, tak długo nie znajdziesz pewności siebie. Spójrz na siebie jak na kogoś kogo kochasz i popatrz na swoje potknięcia z tej perspektywy. Zobacz co lubisz w tej osobie, co lubisz w byciu sobą. I pielęgnuj te myśli. Mów sobie często, że lubisz siebie, albo na przykład „Kocham Cię Ty wariatko!” :) Zamień obelgi, którymi się karmisz na słowa dające wsparcie: „ok, więcej już tego błędu nie popełnię”, „dziękuję sobie, że wyszłam z tej imprezy”, „dobrze, że mam siebie”. Wiem, że na początku to może być trudne. Sama przeszłam długą drogę od powtarzanych w chwilach napięcia słów „nienawidzę siebie!” do wypowiadanych w podobnych sytuacjach „kocham siebie!”. Nawet jeżeli to wydaje się trudne, „nienaturalne”, lub nawet po prostu nieprawdziwe, staraj się to robić. Znajdź takie dobre słowa dla siebie, które Ci pasują i mów je ilekroć złapiesz się na samo-obelgach. I nie oskarżaj się za to, że czasem się zapomnisz, a raczej doceniaj to, kiedy pamiętasz i to że zaczynasz zauważać w jaki sposób myślisz o sobie lub mówisz o sobie bez szacunku do znajomych. Nie chodzi o przechwalanie się, ale o unikanie mówienia o sobie w sposób samo-pomniejszający, dezawuujący, np. „jestem nikim ważnym”, „jak zwykle mi się nie udało”, „ja to zawsze coś muszę odpalić”, „mną się nie przejmujcie, ja się dostosuję”. Pewność siebie zaczyna się właśnie wraz z uznaniem, że jesteś kimś ważnym, ważnym dla samego siebie. I dopiero wtedy możesz stać się kimś ważnym dla innych. Wszystkie Twoje myśli o samym sobie odbijają się w tym jak inni Ciebie traktują, więc zmieniając to myślenie, zmieniasz swoje miejsce wśród ludzi.

Nie ma prawdziwej pewności siebie bez dobrego myślenia o sobie, bez miłości do siebie, bez akceptacji swojej dzikości i emocjonalności. To są korzenie, które utrzymują nas w pionie nawet podczas największych wichrów i zmian. Uzbrojeni w takie zaplecze nie boimy się już bliskości z drugim człowiekiem, bo wiemy, że nie mamy żadnego wizerunku do ochrony, ani słabości do ukrycia. A jednocześnie nie czujemy presji by być akceptowanym, podziwianym czy kochanym przez innych, bo wszystko to dajemy sami sobie, jesteśmy samowystarczalni :) Dopiero wtedy mogą się spotkać dwie osoby w prawdziwej miłości, a nie w pragnieniu bycia kochanym. Pewność siebie jest więc częścią większej całości, jest efektem ubocznym bycia szczęśliwym i spełnionym :)

Inne moje teksty o emocjach i rozwoju poprzez obejmowanie wszystkich aspektów siebie znajdziesz tutaj.